Wierzba biała

•  E-mail

Salix alba L. — wierzba biała (ang. white willow)

Rodzina: Salicaceae — wierzbowate

Drzewo dorastające do wysokości 15-30 m, o szerokoowalnym pokroju i wzniesionych konarach. Korowina szara z głębokimi bruzdami. Młode pędy delikatnie, jedwabiście owłosione, starsze nagie, giętkie, żółtawe lub oliwkowobrązowe. Pąki przylegające do gałązek, czerwonawożółte, owłosione. Liście skrętoległe, długości do 10 cm, lancetowate, na wierzchołku zaostrzone, na brzegach piłkowane, początkowo obustronnie, jedwabiście owłosione, później z owłosieniem tylko na dolnej stronie. Kwiaty męskie i żeńskie na różnych osobnikach (gatunek dwupienny), zebrane w kotki. Kotki żeńskie krótkie, do 1,5 cm długości, męskie dłuższe, do 7 cm, z wystającymi żółtymi pylnikami. Kwitnie w kwietniu i maju wraz z rozwojem liści. Owoc - torebka pękająca 2 klapami.
Występowanie. Europa i południowa Syberia, południowo-zachodnia Azja i północno-zachodnia Afryka. W Polsce na całym obszarze, w górach do ok. 800 m n.p.m. Najczęściej w dolinach rzek, na aluwiach w strefie corocznych zalewów, w lasach i zaroślach łęgowych (łęg wierzbowy, wikliny nadrzeczne). Gatunek często sadzony przy drogach, wśród pól, łąk oraz pastwisk, podobnie jak wierzba krucha.

Wierzba biała jest często sadzona przy drogach wiejskich i ogławiana w celu pozyskiwania drewna, podobnie jak zbliżona do niej wierzba krucha. Ogławianie służyło w dawnej Europie przede wszystkim zbieraniu gałęzi na letnią i zimową paszę dla zwierząt gospodarskich ("liściarka") a dopiero w późniejszych czasach gromadzeniu drewna na opał. Po ogłowieniu korona jest kulista, a pień uzyskuje charakterystyczny, maczugowaty wygląd. Ścięte pędy i gałęzie służą do wyrobów koszykarskich oraz sporządzania faszyny i umacniania brzegów rzek. Kora zawiera związki salicylowe. Roślina miododajna.