Dąb szypułkowy
Quercus robur L. — dąb szypułkowy (ang. English oak)
Rodzina: Fagaceae — bukowate
Duże drzewo mogące dorastać do wysokości nawet 50 m. Drzewa wolno stojące mają koronę szeroką, z bardzo grubymi, bocznymi konarami. Korowina ciemnobrązowa, głęboko bruzdowana. Młode pędy zielone i błyszczące. Pąki szczytowe krótkie, jajowate, na wierzchołku przytępione. Liście skrętoległe, długości 5-12(-15) cm, odwrotniejajowate, o nieregularnych, zaokrąglonych klapach, w nasadzie sercowate („uszkowate”). Blaszki na ogonkach do 6-8 mm długości, nagie. Nerwy boczne dochodzą zarówno do szczytów klap jak i wrębów. Kwiaty rozdzielnopłciowe, drobne, zebrane w kłosokształtne kwiatostany. Owoce – żołędzie, zebrane po 2-3 na długich szypułach. Dojrzewają w połowie września.
Występowanie. Europa, Kaukaz i północny Iran. W górach Kaukazu do 1800 m n.p.m., w Karpatach do 1300 m n.p.m. Na terenie Polski pospolity gatunek na całym niżu i na pogórzu, do 600 m n.p.m. Jest bardziej światłożądny, ale mniej wymagający w stosunku do temperatury niż dąb bezszypułkowy. Należy do drzew o dużych wymaganiach glebowych. Najlepiej rośnie na glebach zasobnych, świeżych i wilgotnych, gliniastych oraz gliniasto-piaszczystych. Najważniejszą rolę odgrywa w drzewostanach grądów, łęgów, dąbrów i sosnowo-dębowych borów mieszanych.
Dąb szypułkowy jest znany i uprawiany od niepamiętnych czasów. Jest symbolem trwałości i długowieczności – żyje najdłużej z naszych liściastych drzew krajowych, dlatego sadzony jest często jako drzewo pamiątkowe. Dąb jest też jednym z największych naszych rodzimych drzew – może osiągnąć 50 m wysokości i średnicę pnia dochodzącą do 4 m. Żołędzie dębu są bardzo ważnym pokarmem dla wielu zwierząt leśnych. W średniowieczu wartość dąbrowy zależała od liczby świń, jakie był w stanie wyżywić las, bowiem pierwsze sztucznie zakładane lasy w Europie były pastwiskami dla świń, a nie plantacjami które dostarczały drewna.
Oferta
Kamera
Gra - WOB
