Ogród Dendrologiczny Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu
„[...]Z jednej strony Ogród ma służyć do nauki słuchaczy leśnictwa, cele więc pedagogiczno-dydaktyczne są na względzie, z drugiej strony ma Ogród być terenem, gdzie będzie można przeprowadzić wiele obserwacyj i spostrzeżeń, oświetlających bądź to teoretyczne, bądź praktyczne zagadnienia, służyć więc winien celom badawczo-naukowym”. Konstanty Stecki 1928 rok
Populus alba L. — topola biała (białodrzew) (ang. white poplar)
Rodzina: Salicaceae — wierzbowate)
Drzewo wysokości do 35-40 m, dające liczne odrośla korzeniowe. Korona bardzo zmienna, od szerokiej, zaokrąglonej do wąskiej. Korowina u młodych drzew oraz na konarach i gałęziach cienka, gładka, zielonoszara lub szarobiała, u okazów starszych – w dolnej części gruba, podłużnie spękana, ciemna, czasami prawie czarna. Młode pędy, zwłaszcza odroślowe, i pąki pokryte szarobiałym kutnerem. Pąki kwiatowe, wyraźnie większe od pąków liściowych. Liście skrętoległe, o zmiennym kształcie i wielkości (do ok. 10 cm): na długopędach większe niż na krótkopędach, zwykle 3- lub 5-klapowe, obficie pokryte białym kutnerem, który zanika na stronie górnej, a trwale utrzymuje się na stronie dolnej. Liście krótkopędów okrągławe, eliptyczne lub jajowate, na brzegu nierównomiernie, grubo ząbkowane. Kwiaty męskie skupione w grubych kotkach, kwiaty żeńskie zebrane w kotki krótsze i smuklejsze. Kwitnie przed rozwojem liści zwykle na przełomie marca i kwietnia. Owoc – pękająca torebka, zawierająca drobne nasiona opatrzone lotnym puchem. Owoce dojrzewają w maju lub na początku czerwca.
Występowanie. Eurazja, północna Afryka, Kaukaz, Azja Mniejsza, dalej po Himalaje i Mongolię. W Polsce na całym obszarze, głównie w dolinach rzek (Wisły, Odry, Bugu, Sanu). Siedliska aluwialne w strefie corocznych zalewów. Zbiorowiska łęgów topolowych (jeden z dwóch gatunków głównych) i łęgów wiązowo-jesionowych (gatunek domieszkowy). Z powodu dewastacji nadrzecznych lasów łęgowych topola biała należy do drzew stosunkowo rzadkich i zanikających na stanowiskach naturalnych.
Drzewo krajobrazowe, osłona przeciwwiatrowa, ochrona brzegów wód. Dawniej było często sadzone w parkach i alejach, obecnie rzadziej stosowana. Wymagania pod względem światła ma duże, pod względem gleby umiarkowane. Dobrze znosi dłuższe zalewy. Drewno jest ważnym drewnem użytkowym, jest miękkie, odznacza się dużą wytrzymałością i odpornością na zużycie. Używane w budownictwie wiejskim, jak również do wyrobu desek kreślarskich, celulozy, zapałek i opakowań.