W deszczową sobotę 23 grudnia 2017 r. pożegnaliśmy Śp. doktor hab. Beatę Meszkę, profesora Instytutu Ogrodnictwa w Skierniewicach. Po Mszy św. w kościele parafialnym św. Jakuba w Skierniewicach, który nie pomieścił wszystkich żałobników, odprowadziliśmy naszą drogą Koleżankę na cmentarz św. Józefa. W uroczystości szczególnie licznie uczestniczyli sadownicy, przybyli niemal z całego kraju, a także przedstawiciele prasy ogrodniczej i firm fitofarmaceutycznych. Profesor Beata Meszka zmarła po długiej i ciężkiej chorobie 21 grudnia w wieku 47 lat. Była cenionym pracownikiem naukowym, wybitnym specjalistą w dziedzinie chorób infekcyjnych drzew i krzewów owocowych. Miała ogromny wkład w osiągnięcia Instytutu i polskiego sadownictwa.

Pracę zawodową rozpoczęła w 1995 roku w ówczesnym Instytucie Sadownictwa
i Kwiaciarstwa, po ukończeniu studiów na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu Łódzkiego. Jej działalność naukowo-badawcza koncentrowała się głównie na chorobach powodowanych przez grzyby. Prowadziła m.in. badania nad epidemiologią mykoz, biologią i ekologią grzybów fitopatogenicznych, biologiczną
i chemiczną ochroną roślin, indukcją odporności roślin na choroby, biochemicznymi markerami stresów roślin sadowniczych, opracowaniem nowoczesnych metod diagnostyki chorób.

Rozprawę doktorską pt. „Rola mocznika w ograniczaniu epidemii parcha jabłoni (Venturia inaequalis (Cooke) Aderh.)”, wykonaną pod kierunkiem prof. Anny Bielenin, obroniła w 2004 roku. W pracy tej wykazała, że zabieg mocznikiem w okresie opadania liści jabłoni powodował istotną redukcję źródła infekcji w następnym roku, dzięki czemu możliwe było ograniczenie liczby zabiegów chemicznych przeciwko chorobie oraz zwiększenie ich skuteczności. Efekt działania mocznika był związany m.in. ze stymulacją wzrostu liczebności populacji bakterii naturalnie zasiedlających traktowane liście, głównie rodzaju Pseudomonas. Prowadziła również badania nad opracowaniem
i doskonaleniem programów ochrony sadów i jagodników przed chorobami, w tym sygnalizacją i prognozowaniem zagrożenia przez choroby oraz problemem odporności ich sprawców na stosowane fungicydy.

Przedmiotem szczególnego zainteresowania prof. Meszki były choroby roślin jagodowych, a zwłaszcza truskawki. Dotyczyły one podatności odmian na choroby, skuteczności fungicydów w zwalczaniu najgroźniejszych chorób truskawki oraz wykrycia nowych, niestwierdzonych jeszcze w Polsce groźnych patogenów tej rośliny. Osobną grupę zagadnień badawczych stanowiły patogeny glebowe truskawki, wywoływane przez nie choroby oraz możliwości ich zwalczania. Efektem tych badań była rozprawa habilitacyjna pt.: „Występowanie Verticillium dahliae w uprawach truskawki w Polsce oraz możliwości ich ochrony przed wertycyliozą”, wykonana w roku 2013. Wyniki przedstawione w tej pracy mają przede wszystkim znaczenie dla praktyki. Prof. Meszka wykazała m.in. zmienność występowania mikrosklerocjów patogena
w glebie zależnie od pory roku i głębokości profilu glebowego, korelację między szkodliwością choroby a liczebnością propagul patogena w glebie, możliwości szybkiej oceny kontaminacji gleby z zastosowaniem metody biologii molekularnej, a także skuteczności odkażania gleby metodami chemiczną i biofumigacji.

Prof. Beata Meszka pozostawiła bogaty dorobek naukowy składający się
z ponad 400 publikacji, w tym ponad 50 prac naukowych, uczestniczyła w realizacji sześciu grantów krajowych i czterech międzynarodowych, była cenionym wykładowcą w Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej w Skierniewicach, wygłaszała wykłady monograficzne w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego. Była autorką/współautorką 4 książek popularno-naukowych 13 monografii i rozdziałów w monografiach. Wyniki swoich badań przedstawiła na ponad trzydziestu konferencjach międzynarodowych, około stu krajowych i podczas niezliczonych spotkań z producentami owoców i firm fitofarmaceutycznych. Była bardzo ceniona i lubiana przez sadowników, a sale,
w których prowadziła wykłady były wypełnione po brzegi.

Prof. Meszka była bez reszty oddana swojej pracy zawodowej, którą wykonywała
z wielkim zaangażowaniem. W zakresie ochrony sadów i jagodników przed chorobami, w tym znajomości integrowanego systemu ochrony, była ekspertem, Osobą wyjątkową. Wielce ceniliśmy prawość charakteru Beaty, Jej nadzwyczajną umiejętność współpracy, solidność, otwartość na nowe idee, wynikające z Jej przemyśleń i służby sprawom, które były dla Niej najważniejsze. Jej ogromną pasją było prowadzenia badań w celu rozwiązywania aktualnych problemów ochrony roślin oraz upowszechnianie wiedzy wśród sadowników i plantatorów roślin jagodowych. Była uznanym autorytetem zarówno w środowisku naukowym, jak i wśród praktyków oraz producentów środków ochrony roślin.

Pozostanie w naszej życzliwej pamięci jako Osoba pełna empatii i miłości do ludzi, zawsze z uśmiechem w sercu i na twarzy, chętnie służąca pomocą i radą. Była lubiana
i szanowana przez wszystkich, którzy Ją znali i z Nią pracowali.

                                                           Współpracownicy i przyjaciele z Instytutu Ogrodnictwa